ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ... δικό μου ΣΧΟΛΕΙΟ

Μαζεύω, σκορπάω το μυαλό, σε τοίχους, ράφια, θρανία, αίθουσες, έδρες, έπιπλα, ...ανάσες!
Μάτια κρυμμένα, χαρούμενα, γλυκά, γεμάτα, χορτάτα, αυθόρμητα, ζεστά, ...δικά μου μάτια!
...δικό μου σχολείο, για πολλά χρόνια, για πάντα!
Σας χαιρετώ μάτια μου, είμαι εδώ, πάντα ήμουν εδώ, κοντά, με πολλή αγάπη. Και σε δύσκολες στιγμές θυμόμουν, ήμουν εδώ με αγάπη, δεν γινόταν να γίνουν εκπτώσεις.
Μαθητές μου, γονείς μου, δάσκαλοί μου, αγαπημένοι μου, τώρα νιώθω τον κόμπο του αποχαιρετισμού.
Ένα διάλειμμα θα είναι, το πρώτο το μεγάλο διάλειμμα, της ξενοιασιάς και της ξεκούρασης για να συνεχίσουμε και τις άλλες ώρες μέχρι το ...σχόλασμα.
Ευχαριστώ όλους και για τις εύκολες στιγμές που με γέμισαν με πολλή χαρά και για τις δύσκολες στιγμές που με βελτίωσαν ως άνθρωπο και με γέμισαν και αυτές με έντονα συναισθήματα που μετρούνταν και αποτιμούνταν με γνώμονα μόνο την αγάπη!

"Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
...
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, ...

... κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις" (Κ.Καβάφης)